Bert Berghuis heeft zo zijn twijfels over de successen van de Amsterdamse de Top600-aanpak, schrijft hij in zijn nieuwe column in Secondant. Moeten we niet veel kritischer naar de effecten van deze aanpak kijken?
De gemeente Amsterdam werkt al meer dan 10 jaar met een persoonsgerichte aanpak voor serieuze criminelen, de Top600-aanpak. Belangrijk doel ervan is het verminderen van terugval bij deze plegers van delicten, door een combinatie van straffen en het verlenen van zorg. Volgens de gemeente zou deze benadering leiden tot 50% tot 60% minder terugval in crimineel gedrag na de straf. Ook bij Amsterdamse burgers leeft het idee dat de stad veiliger werd door de Top600-aanpak, die dan ook ruime steun wordt gegeven.
De effecten van de aanpak worden onderzocht in een jaarlijkse monitor. Daarbij wordt de mate waarin de criminelen delicten plegen vóórdat ze onderworpen zijn aan de Top600-aanpak vergeleken met hoeveel ze uitvreten vanaf het moment dat ze ‘in regie’ zijn genomen en nog later, als ze uitgestroomd zijn uit het programma.
“Dat is niet ideaal om het effect van de aanpak te bepalen”, schrijft Berghuis in zijn column. Daarvoor zou het nodig zijn om een controlegroep te vormen die goed vergelijkbaar is met de Top600-groep. Dan pas zou onomstotelijk helder kunnen zijn wat het effect is.
Het vinden van een controlegroep lijkt nog een lastige opgave te zijn. Want de definitie van personen die tot de Top600 worden gerekend is erg gecompliceerd. De invulling van de doelgroep werpt de vraag op of de Top600 wel echt is toegespitst op ‘high impact daders’, zoals wel steeds wordt beweerd. Het werd nog ingewikkelder toen in 2018 werd besloten voortaan ook plegers van drugs- en geweldsdelicten, waaronder wapenbezit, mee te nemen.
Het modelconvenant jeugdgroepaanpak regelt de mogelijkheden voor samenwerking en gegevensuitwisseling in de aanpak van een problematische jeugdgroep.
Nieuws
Nieuws
Nieuws