Is er verschil tussen de online en offline wereld? Voor jongeren niet. Voor hen is het one world waarin ze opstaan, naar school gaan, sporten, huiswerk maken, daten en afspreken met vrienden. En al die tijd is daar hun smartphone met de wereld aan hun voeten.
Als ik naar mijn werk fiets, zie ik ze verzonken in hun telefoon. Ze slingeren over de weg en hebben weinig oog voor het overige verkeer. Het levert gevaarlijke situaties op die we allemaal kennen: sturen in elkaar, ongelukkig vallen, gebroken arm, regelmatig met het ziekenhuis als eindpunt. En dan heb je nog geluk. De overheid startte niet voor niets onlangs de campagne ‘Rij mono’. Een uitstekend initiatief.
Doordat jongeren 24/7 online zijn, brengt dit ook andere gevaren met zich mee. Zonder dat zij zich dat bewust zijn, kunnen ze zowel slachtoffer als dader zijn van gedigitaliseerde criminaliteit. In feite is het een oud delict in een nieuw jasje. Een fiets stelen, een ruit ingooien of een winkeldiefstal plegen wordt door het gros gezien als iets dat verboden is.
Maar zonder toestemming inloggen op een computer, wachtwoorden van iemand anders veranderen of je voordoen als een ander wordt best normaal gevonden. Online zijn de grenzen van wat wel en niet mag veel minder duidelijk. Wist je bijvoorbeeld dat als je het wachtwoord van iemand anders gebruikt om in te loggen op zijn computer, dat dat gelijkstaat aan hacken?! Uit onderzoek van het WODC (jeugdmonitor) blijkt dat zo’n 33% van de jongeren tussen de 12 en 22 jaar wel eens online een misdrijf heeft gepleegd.
Naast (bewust of onbewust) daderschap zijn jongeren vaak slachtoffer. Ze zoeken regelmatig naar informatie over sextortion (afpersing met een seksueel getinte foto of video), internetoplichting en hacken. Volgens meldpunt.nl zijn dit hot topics.
De politie waarschuwde recent op sociale media voor berichten waar mensen geld beloven zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Te mooi om waar te zijn natuurlijk. Maar jongeren trappen erin. Ze zijn naïef of hebben geen keuze omdat ze bijvoorbeeld omkomen in de schulden en deze moeten afbetalen. Ze worden domweg gedwongen om mee te werken, met alle gevolgen van dien. Zo worden ze een ‘geldezel’ (a moneymule in het Engels).
Iedere ouder wil zijn kinderen beschermen tegen de gevaarlijke buitenwereld. We weten allemaal ook dat ze het meeste leren van vallen en opstaan. Maar de onbegrensde nieuwe mogelijkheden van de online wereld vormen voor ouders en professionals een nieuwe dimensie in de opvoeding. Daarom moeten we expertise bundelen om kinderen ook in de online wereld goed te kunnen begeleiden.
Ouders kunnen daarbij als eerste verantwoordelijke voor de opvoeding, een flinke steun in de rug gebruiken van experts. De school lijkt de aangewezen plek waar deze kennis in de doorgaande lijn van 4 tot 18 jaar kan plaatsvinden.
De eerste stap is bewustwording creëren voor de gevaren van de online wereld. De tweede stap is om daadwerkelijk het gedrag van kinderen, ouders en professionals te veranderen. Want niemand wil de ezel zijn, die zich 2 keer tegen dezelfde online steen stoot. We moeten hier actief mee aan de slag en hoe jonger, hoe beter!
Het CCV ontwikkelt een game waarin jongeren zich bewust worden van hun online handelingen. Ze leren op interactieve wijze wat de gevolgen zijn van (het plegen van) digitale criminaliteit. In deze spelomgeving leren ze wat norm-overschrijdend gedrag doet in zowel de online als offline wereld.
Nieuws
Nieuws
Nieuws